W ostatnich latach ogromną popularność zyskuje coś, co możemy nazwać „powrotem do korzeni”. To zwrócenie się w kierunku tradycji, natury ale również poznawanie oraz kultywowanie zwyczajów i obrzędów, które ważne były dla naszych przodków.
Podstawowe wiadomości
Rozwój architektury ludowej przypadł na wiek XIX. To właśnie wówczas zauważyć można ogromną fascynację życiem na wsi, ludowymi obrzędami i tradycjami. W owym czasie rozwijała się dynamicznie sztuka ludowa, rozpoczęto prace nad spisywaniem obrzędów, zwyczajów, mowy czy elementów ludowego ubioru i wystroju. Architektura ludowa występuje przede wszystkim na wsiach oraz w małych miasteczkach. Bardzo ważną cechą architektury ludowej jest fascynacja naturą, przyrodą, kolorami występującymi w przyrodzie, zmiennością pór roku. Występują tutaj motywy kwiatowe a domy malowane są z zewnątrz. To również ład, porządek i harmonia, coś co można określić jako „naturalny porządek świata”. Architektura ludowa nie ma jednego stylu czy porządku, w każdym regionie można dostrzec inne cechy charakterystyczne a także nacisk na inne wartości. Jest to zatem architektura silnie zregionalizowana.
Architektura drewniana
Zdecydowana większość przykładów architektury ludowej to budynki drewniane. Jeszcze nie tak dawno temu drewno było głównym elementem budulcowym oraz materiałem konstrukcyjnym. Z drewna wykonywano domy mieszkalne, budynki gospodarcze, kościoły oraz miejsca architektury sakralnej. Tego typu budowle możemy wciąż bardzo licznie spotkać w Polsce (szczególnie na wsiach, w małych miasteczkach, na obszarach słabiej zurbanizowanych) a także w innych krajach Europy Wschodniej. W ostatnim czasie można zaobserwować ogromną popularność odwiedzania takich budynków. Odpowiedzią na ten trend jest tworzenie „szlaków architektury drewnianej”, które umożliwiają turystom i innym zainteresowanym organizowanie wycieczek tematycznych i poznawanie obiektów wykonanych z drewna – zarówno tych rozpoznawalnych jak i tych mniej znanych, wciąż nieodkrytych.